Zengin bir ailenin tek gülüydü o... Gülücükleriyle etrafına neşe saçan biriydi.
Güldüğünde gözleri de gülerdi. O hep gülerdi ama alnına yazılan kaderini güldürememişti.

Evlendi, çocuğu oldu. Mutlu olacağını düşünmüşken o illet hastalığın pençesine yakalandı.
Yeni aldığı evine bile oturamadan hastane köşelerine oturuverdi.
Hep kurtulacağı ümidiyle yaşadı. Fakat bir gün göçüp gidiverdi bu dünyadan.
Bir gün bile gülmeden göçüp gidiverdi...

Mezar taşına yazsınlar:
"Güldüremedim yazımı, alamadım dünyadan muradımı.
Acılı bıraktım anamı, kardeşimi. Göremedim evladımı..."

Güzel Allah’ım rahmet eylesin. Mekânın cennet olsun, Aynur Ablacığım...