Bir insanın kalbine sığdırdığı en güzel şeydir sevgi… Ama bazen, en hak eden bile ona ulaşamaz. Ben de öyle kaldım işte, sevgisizliğin koyu gölgesinde.

Bir gülüşüne dünyaları sığdırdım, bir sözünle ayakta kaldım. Ama sen… Sen bir sevgiyi bile çok gördün bana. İçimdeki çocuk, her gün avuç avuç umut toplarken sen onları rüzgâra savurdun. Ellerimi uzattım, tutmadın. Gözlerime baktım aynada, içler acısı bir yalnızlık gördüm.

Ne yaptım ki ben sana, bir sıcaklığı bile esirgedin? Sevilmek suç muydu, sevdiğim?

Oysa ben en kırık yanlarımla geldim sana. Dünyanın yükünü taşıyan omuzlarım vardı, ama yine de başımı koyacak bir omuz istedim. Sen beni görmedin, hissetmedin, belki de hiç sevmedin.

Olsun… Kırık dökük de olsa, sevgim bana yeter. Ama bil ki, senin çok gördüğün bu sevgi, benim en kıymetli hazinemdi. Ve sen onu kaybettin, sevdiğim…