Gün gelir, insan unutulur. Hayaller, umutlar, yaşanmışlıklar bir çırpıda silinip atıverilir. Kapının ardına bırakılır ayakkabıların.

Hani o candan sevenlerin nerede? Bir ayakkabın bile sığmaz şu koskoca dünyaya.

Ölmüşsündür artık; üç gün ardından ağlanır, dördüncü gün malın paylaşılır. Geçip gitmişsindir nasıl olsa.

Adın sanın yok olmuştur, garipsin artık. "Bir dua edenim yok mu?" diye haykırırsın, ama nafile. Ne sesini duyan vardır, ne de gözyaşını gören...