Herkesin bir hikayesi var.

Kimi hüzünlü, kimi aşk kokan, kimi suskunluktan ibaret.

Onunki sessiz bir vedaydı.

Ne gitme dedi biri,

ne de kal demeye cesaret edebildi kendisi.

Kalabalıklar arasında yapayalnızdı,

içinde kırık dökük anılarla baş başa kaldı.

Bir zamanlar gözlerine bakınca dünyayı unuttuğu biri vardı,

şimdi o gözlerin yerine duvarlara bakıyordu,

dilsiz, ifadesiz, beklemeden artık hiçbir şeyi.

Giden unutmuştu belki,

ama kalan her gün biraz daha eksiliyordu.

Çünkü bazı hikâyeler mutlu bitmez,

bazıları sadece sessizce biter.