Güvendiğimiz dağlara kar yağar. İnsan en çok güvendiğinden, en yakın bildiğinden incinir. Sırtını yasladığın, asla yıkılmaz sandığın dağ bir gün bembeyaz bir soğukla örter üstünü. İçinde ısınmak için sakladığın güven, buz tutar, umutların donmuş dallar gibi kırılır.

Hayat böyledir, en sağlam bildiğin omuz seni yarı yolda bırakır, en çok inandığın eller kayıp gider. Ve sen, geriye yalnızca için üşüyerek bakarsın, güvendiğim dağlara kar yağdı dersin, gözlerinden süzülen yaşların eşliğinde.