Etrafa bakıyorum da hep insanların yüzlerinde bir hüzün, bir burukluk var. Hiç kimsenin yüzü gülmüyor; herkes mutsuz. Kimsenin hayat hikâyesi kimseye benzemiyor. Kimi hastalıktan, kimi çocuğundan, kimi çevresinden... Herkesin sınavı başka. Tek ortak olan şey dertler.

Geçen gün kafede otururken kulak misafiri oldum. Bir adam, kanser hastası eşine nasıl çocuk gibi baktığını anlatıyordu ve gözleri doluyordu. "Hayatta böyle de erkekler varmış," dedim içimden. Adam çaresizliğini, deli gibi sevmenin ağır bedelini yaşıyordu ve sesi titriyordu.

Nasıl bir sınavdı bu? Geçilmesi zor bir sınav... Hayat işte bu.