Kıbrıs’a yerleşmekti hayalim.

Küçük bir sahil kasabasında, dalgaların sesiyle uyanmak.

Ne kalabalık olsun isterdim, ne gürültü. Sadece huzur. sadece ben.

Ama hayat, her zaman izin vermez insanın yüreğine.

Kimi zaman sorumluluklar, kimi zaman yalnızlık…

Hayal ettiğim o mavilik, şimdi gri duvarlara sıkıştı kaldı.

Kıbrıs’a gidemedim.

Ama içimde bir yer, hala orada yaşar.

Sessizce.

Hasretle.

Ve biraz kırık bir kalple.