Kimse anlamadı yalnızlığımı.

Kendi içimde büyüttüm acılarımı, kimseyle paylaşamadım. Gözlerim konuştu, yüreğim bağırdı ama kimse duymadı. Ne dost bildiklerim, ne de en yakınlarım hissetti içimdeki karanlığı. Kalabalıkların içinde bile yapayalnız kaldım.

Yalnızlığım bir sır gibi gizlendi içimde, ben sustukça daha da büyüdü. Ve anladım ki, insanı en çok sessizlik değil, kimsenin anlamaması yaralıyor.

Kimse anlamadı yalnızlığımı. Ben de artık anlatmaktan vazgeçtim.