Sensizliğe alışamadım, ama asıl zor olan ne biliyor musun? Geri dönmeyeceğini bilmek… Sesini bir daha duyamayacağımı, adını söylediğimde cevap alamayacağımı bilmek.

Zaman geçiyor, herkes “alışacaksın” diyor ama kimse içimde açılan bu boşluğu görmüyor. Her gün biraz daha eksiliyorum, çünkü sen gittin ve ben seni hala burada arıyorum.

Bazen rüzgârda adını duyar gibi oluyorum, bazen bir şarkıda sesini… Ama ne kadar dinlersem dinleyeyim, ne kadar özlersem özleyeyim, hiçbir şey seni geri getirmiyor. Ve işte asıl acı olan da bu…